جنگل تاریک

  سعدیا مرد نکونام بمیرد آنهم                   مرده آنست که دگر جم نخورد 

برای نوشتن ذهنم را آزاد گذاشت. آزاد آزاد.از ماست تا شب/از بزرگان تا محمود/از فروید تا سهراب/از تار تایار/از فهم تا من! از... 

من در این تاریکی بدنبال چه میگردم؟ نمیدانم.تنها در این بیخردی این را دانستم که دگر  

محرم دل حافظ در حرم یار نمیماند  

و سعدی دگر برای نزهت ناظران و فسحت حاضران کتابی نمینویسد 

و اگر خیام بود بجای می ناب با خوردن شیشه وقوطی های دست ساز امروزی ناله سر میداد که:می ننوش تا بدانی از کجا آمده ای   خوش نباش تا بدانی به کجا خواهی رفت  به کجا خواهی رفت  رفت و رفت ورفت تا به جنگلی رسید. شب بود و جنگل تاریک/تاریک و مخوف.جنگل پر بود از جانوران درنده ای که به هیچ چیز و هیچ کس حتی خودشون هم رحم نمیکردند